Στο Όσο πιο απλά γίνεται εξέθεσα συνοπτικά τις
σκέψεις μου για το γίγνεσθαι του ανθρώπου, θέλοντας να αποδώσω έναν οδηγό
πλοήγησής του μέσα στη ρευστότητα του κόσμου και στην σύγχρονη πολυπλοκότητα.
Εκεί πρότεινα ως άξονα κάποιες απλές και βασικές αρχές, όπως την αρχή του να
νιώθουμε καλά [the feeling-good principle].
Αργότερα, συνέλαβα τη σημασία
της σιωπής ως ύστατη κατάληξη όσων λέμε. Ερχόμαστε και φεύγουμε από τη ζωή,
προσπαθώντας για το καλύτερο, αλλά τελικά δεν έχουμε ιδέα τι είναι όλο αυτό που
λέμε ζωή και πού μας πάει. Είναι σαν να παίζουμε σε ένα έργο που αγνοούμε την
υπόθεσή του και την οποία δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε.
Αυτό με ώθησε σε μια άλλη
κατηγορία εννόησης του κόσμου, που δεν αφορούσε το καθ’ ημάς γίγνεσθαι - για το
οποίο μπορούμε να πούμε κάτι -, αλλά διαλογιζόταν περί του «είναι» όλου του
κόσμου - για το οποίο μόνο ανεπιβεβαίωτες υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Η σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους
δύο τρόπους εννόησης – τον υποθετικό περί του Είναι και τον θετικό περί του
Γίγνεσθαι – εξετάζεται στο παρακάτω κείμενο, το οποίο καταλήγει στη σιωπή,
προτείνοντας τη διάνοιξή μας σε αυτή.
No comments:
Post a Comment