Η ανθρώπινη νόηση αναζητά, εκ φύσεως,
την αιτία των πραγμάτων. Έτσι, έχουμε καταφέρει να αποκωδικοποιήσουμε πολλά
«μυστήρια» της φύσης και του σύμπαντος, οπότε είναι φυσικό να θέλουμε να βρούμε
και τον απώτατο λόγο (ή ύστατο σκοπό) όλων αυτών.
Ο λόγος που γίνονται όλα - άρα
και ο λόγος του λόγου μας, ήτοι ο Λόγος {με το λάμδα
διπλασιασμένο σε κεφαλαίο}-, είναι απροσπέλαστος από εμάς,
διότι σε αυτόν οφείλεται η νόησή μας. Δεν μπορούμε να πάμε πριν ή μετά
από αυτόν, για να βρούμε το λόγο που σκεφτόμαστε. Ούτε, όμως, γίνεται να
παύσουμε να σκεφτόμαστε και να αναζητούμε την απώτατη Αιτία και ύστατο
Λόγο του Γίγνεσθαι.
Όταν μάλιστα διακρίνουμε μια σοφία στο
σχεδιασμό του γίγνεσθαι, παρατηρώντας τον κόσμο, τότε η νόησή μας προκαλείται
να συλλάβει αυτό το σχέδιο. Όμως για να το συλλάβει, θα πρέπει να εντοπίσει
τις προθέσεις του Είναι, πράγμα αδύνατο. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να
απαγορεύσουμε στη σκέψη μας να αναζητά το απόλυτο (και αδιανόητο), μιας και
είναι φτιαγμένη να τείνει προς Αυτό, σαν να θέλει να επιτρέψει στην πηγή της.
No comments:
Post a Comment